Αργά το βράδυ, έχοντας την ησυχία που ξέμεινε από την καραντίνα, σχεδίαζε επίμονα στο μυαλό της την χορογραφία εξόδου στον δημόσιο χώρο. Το Φ.Ε.Κ. το έλεγε ξεκάθαρα, “δεν υπάρχει σαφής οδηγία στην χορογραφία εκτός από τα 2 μέτρα και τα 2 σταθμά”.
Θα περπατάω σταθερά και αποφασιστικά και όταν νιώθω ότι με πλησιάζει κάποιος πολύ (όπου πολύ= 2 απλά βήματα δικά μου, όχι βήματα Ponty Python) τότε θα σταματάω απότομα, για αιφνιδιασμό. Έπειτα μόλις αυτός ο κάποιος απομακρυνθεί θα συνεχίζω κανονικά.
Στην πρώτη πόρτα καταστήματος ή υπηρεσίας που θα πλησιάζω θα μετράω πόσοι είναι μέσα, θα κάνω κι ένα σύντομο προφίλ του καθενός σημειολογικού χαρακτήρα (πόσο χαλαροί είναι; η στάση του σώματός τους; είναι κάποια μάσκα κάτω από την μύτη, κάποια μάσκα στον αγκώνα; είναι φοιτητές, ζουν την ζωή τους στα άκρα; είναι ακροβάτες; έχουν ήδη μία σταγόνα ιδρώτα στους κροτάφους άρα πλησιάζουν το σημείο όπου θα βγάλουν την μάσκα για να πάρουν ανάσα) και τέλοσπάντων θα προσπαθήσω να καταλάβω τί γίνεται.
Στο μετρό, ούτως ή άλλως δουλεύουμε ομαδική χορογραφία. Στις αρχές μόλις μπαίναμε στο βαγόνι -σαν να ακούγαμε τις οδηγίες- πιάναμε όλοι τις γωνίες. Κάποιοι το πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα γυρνώντας και την πλάτη στο κέντρο του κύκλου.
Η πιο δύσκολη χορογραφία είναι αυτή με τους φίλους και την οικογένεια, γιατί όλοι εμπιστευόμαστε ότι αν κάποιος είχε θα το έλεγε αλλά και πάλι πρέπει να είσαι τυπικός. Έτσι, κάθε φορά θα αυτοσχεδιάζουμε.
“Θα είμαι ένας χορογράφος εξισορροπιστής!”.
Σηκώθηκε από το γραφείο έκανε λίγες πρόβες προσποίησης, σαν αυτές που είχε μάθει στο μπάσκετ και με μία ανεξήγητη αυτοπεποίθηση κοιμήθηκε.